Tarihçe
Bir vitrin düşleyin…
Minik kızların önünden geçerken annelerinin eteklerini çekiştirdiğini, durup gözlerini kapatıp o kocaman prenses elbisesi içinde kendini hayal ettiği vitrin…
O sırada belki annesinin, anneannen ve ben gelinliklerimizi bu terzihanede diktirmiştik diye küçük kızın kulağına fısıldadığı vitrin…
O sırada belki annesinin, anneannen ve ben gelinliklerimizi bu terzihanede diktirmiştik diye küçük kızın kulağına fısıldadığı vitrin…
O küçük kızın yıllarca büyük hayallerini süsleyen o kocaman prenses elbisesi gün gelir mutlu yuvasını kuracağı o gün imza kostümünün detaylarını süsler…
İşte birbirinden farklı hikaye taneleriyle süslenmiş benzeri masalların mutlu sonunun yazıldığı yerdir bizim terzihanemiz.
O minik kız kapıda belirir bir gün, parmağında yüzüğü, yanında bir delikanlı. Ve anlatmaya başlar…
- Ben küçük bir kızken, vitrininizde kocaman tombul etekli bir gelinlik vardı…
Her seferinde farklı simaların farklı dizeleriyle bir masalın fragmanını dinleriz.
Her seferinde de aynı merak, heyecan ve mutlulukla…
Hikayelerimiz böyle başlar bizim. Sonra kendimizi buluruz o ailenin içinde. Bazen bir abla, bazen bir anne veya kız kardeş olur kalbimiz. Bu sese kulak verir ellerimiz, dokurken hayallerini gelinciklerimizin.
Kimi zaman inanması güç gelebiliyor. Yüz yılı aşmış bir aile işletmesi burası. İşte sırrı döktüğümüz bu mini hikayede saklı.
Sevgi dolu bir iş bizimkisi, geçen tüm yıllar bir yaşam iksiri. Şimdilerde de minik kızlar vitrin önünde hayallere dalıyor. Artık birer kart tutuşturuyoruz ellerine; “ Bunu sakla ve büyüdüğünde bize gel “ diye. Daha onları bekleyeceğiz ve daha sonra da daha nicelerini…